xoves, 10 de xuño de 2021

Poemas de Aroa Bosch

O IES de Allariz foi sempre almacén de talento. O de Aroa descubriuse hai pouco, estes son exquisitos poemas que quixo compartir con nós. Xa os veríades á porta do Edificio ESO, pero merecen voar máis lonxe. Gozade deles, saboreade ben as palabras e o sentido, como se fai coas cousas boas e verdadeiras.


Trozo a trozo

arrancaría mis alas

con tal de reconstruir

las tuyas


Te cedería cada una

de mis plumas si así

volvieses a reír

con las cosquillas

de una vida no acabada.


Seré

si me dejas

las paredes de tu embalse

taparé con mis manos

tus grietas

desafiaré todas las aguas

mientras las tuyas

estén en calma


Dejaría que tus manos

tallasen mi sonrisa

a cambio de una eterna

en tu mirada


Aroa Bosch Blanco



Solía sentir que no pertenecía

a ningún lugar.

Hasta que llegabas tú

y me dabas un hogar

en tus brazos,

unos recuerdos con tus caricias

unos sueños con tu voz.


Allí me daba cuenta

de que tenía una vida

en tu persona,

un presente, un futuro

y un pasado.


Me impulsabas a quedarme,

querer ser,

pertenecer.


Y ya no quería

no ser de ningún otro sitio

que no fueras tú.



Aroa Bosch Blanco




En un charco que no me alcanza las rodillas

fui capaz de ahogarme.


Porque todo me duele

desde que te fuiste.

Yacentes, mis veleros de papel

se calaron y hundieron

en mi llanto.


Intento ir de valiente

aunque al subir las escaleras

siga pensando en saltar.


Hace mucho que dejó de importarme la herida

y empezó a preocuparme por qué sangraba.


Los barcos,

aunque el agua aún se mece,

han dejado de bailar.

Manchados aún del color

de nuestras heridas

tiñen el fondo de mi mar.


Aroa Bosch Blanco




Supe que terminaría mal


Lo que no entiendo

es por qué dejé que te lanzases

al precipicio

cuando a mí jamás

me gustaron

las caídas

fueran mías o no

Jugamos con el otro

como niños pequeños


Y yo

que jamás fui de arriesgar

le eché un ajedrez

al dolor



Cómo no sentirme

culpable

si tú me diste el cuchillo

y ahora en mi libro de quejas

escrito está con tu letra

"no hagas herida"


Con qué aires

te miro yo ahora

si siempre odié que menguasen

tu felicidad

y al fin

yo fui quien la apagó.

Aroa Bosch Blanco




Eras una persona gris

que amaba llenarse

de otras, vaciándose

y decolorando todo a su paso.


Tu amor también fue así,

como un ácido que corroe

poco a poco,

intenso,

nocivo.


Podías volver neurótico

hasta al más cuerdo.

Ser la perdición

y la salvación.


Fuiste mucho y tan poco

al mismo tiempo.

Como agua entre los dedos,

que intenté sostener

a pesar de su esencia.



Aroa Bosch Blanco








El día que el océano te mire a los ojos

quizás sientas una enorme nostalgia

por lo que no volverá,

por lo que nunca fue y te dejó un quizás,

por esa persona que no serás jamás de nuevo.


El día que el océano te mire a los ojos

entenderás por qué mi alma no calla.


Espero que tengas la suerte

de que el océano te mire a los ojos,

que te susurre secretos excepcionales.

Espero que en el batir de las olas

halles algo que recordar

eternamente.




Aroa Bosch Blanco






La paz se siente con su voz recitando mi nombre en la mañana.

Se siente con abrazos por la espalda y besos de esquimal.

Sabe a rosquillas y a Oreos.


La paz son sus manos cálidas

y las mías entrelazadas y frías.


La paz es mirar las estrellas desde un balcón.

Escuchar al mar rugir contra las rocas.

Presenciar la danza de la hierba y el viento.


La paz tiene aspecto de lunares,

de papeles mal doblados

tatuados con tinta negra.




Aroa Bosch Blanco




Grazas, Aroa, por deixarnos a túa voz. E por ser a primeira poeta do noso blog.


E ti que les, se tés algo que contarnos ou queres compartir os teus poemas, debuxos, escritos, vídeos fai como Aroa e déixate ver.

Aquí estamos:

biblioteca@ies.allariz.gal





Ningún comentario:

Publicar un comentario

ESCOLADEMENCIÑEIROS

O proxecto Escola de Menciñeiros foi unha oportunidade de inmersión lingüística para o alumnado de 3º ESO do noso IES, que tivo que procura...